Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Αγανακτισμένοι...

Έχω κάτι αιώνες να γράψω στο blog...Έπηξα με τη δουλειά, έχασα επαφή με την επικαιρότητα, οργάνωνα και τα του γάμου - ναι, ναι μπήκα κι εγώ στο κλαμπ! Αλλά από προχτές είδα ένα μικρό φως...

Άκουσα, είδα, διάβασα, μου έστειλαν invitation στο διαδίκτυο να συμμετάσχω κι εγώ στο κίνημα των ''Αγανακτισμένων''. Πριν προχωρήσω σε υποκειμενικές κρίσεις, αποφάσισα να το δω από μέσα. Άλλωστε πάντα πίστευα ότι ποτέ ένα κίνημα δεν ξεκινάει εξαρχής συνειδητοποιημένο. Πιάνεται από μια αφορμή και στην πορεία, είτε γιατί αντιλαμβάνεται την δυναμική του, είτε γιατί εντέλει κάποια συνιστώσα του κινήματος επιβάλλει (με την καλή έννοια) την άποψή της, εξελίσσεται σε κίνημα ανατροπής. Ή πνίγεται στις αντιφάσεις του και πάει σπίτι του, αφού οι συμμετέχοντες απλώς θέλαν να φωνάξουν να εκτονωθούν και μέχρι εκεί...

Προχτές στο Σύνταγμα είδα και τα δυο στοιχεία. Πλέον θεωρώ (αυτάρεσκα ίσως) ότι έχω εξελιχθεί σε μεγάλο φυσιογνωμιστή! Είδα ανθρώπους που κρίνοντας απ'τα λόγια και τις συμπεριφορές τους, είναι θέμα ημερών να ξαναγυρίσουν στον καναπέ με το laptop στα γόνατα και τον freddo στο χέρι. Είδα όμως και κόσμο που ποτέ δεν περίμενα να τον δω σε πορεία. Κόσμο που ναι μεν ξεκινούσε απ'το ''Ούστ!'', το ''Κλέφτες-κλέφτες'' και το ''Φέρτε πίσω τα κλεμμένα'' αλλά αντιλαμβανόταν πλέον ότι αυτό δεν αρκεί. Δεν αρκεί απλά η αποδοκιμασία. Δεν αρκεί πλέον μια γιούχα. Οι πιο πολλοί κατάλαβαν ότι πρέπει να υπάρξει και κάτι άλλο : αντι-πρόταση! Ναι, δε μας αρέσει το σύστημα, αλλά έχουμε και άποψη για το τί σύστημα θέλουμε. Μπορεί αν ρωτήσεις 15 ανθρώπους να ακούσεις 15 διαφορετικές γνώμες, αλλά εντέλει δε βλάπτει και λίγος ρομαντισμός στις επαναστάσεις.

Και βέβαια, δεν μπορεί να μην τεθεί και το ζήτημα της στάσης της Αριστεράς. Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι πολύ πιθανό η Αριστερά να παθαίνει ίλιγγο μπροστά στην προοπτική της εξουσίας. Να φταίει η πολύχρονη παραμονή στην ελάσσονα αντιπολίτευση; Να φταίει η ξεροκεφαλιά των στελεχών; Η ανικανότητα των ηγεσιών; Η τυφλή πίστη στη μία και μοναδική τους αλήθεια; Η συνενοχή τους εν τέλει; Το τελευταίο ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι το'χω σκεφτεί πολλές φορές.

Μένει να δούμε στο τέλος ποιοι εννοούν αυτά που λένε και ποιοι πραγματικά έχουν διάθεση να κυνηγήσουν μέχρι τέλος το όνειρό τους..Ειδάλλως, θα πρέπει να περιμένουμε την στιγμή που θα πάμε να κάνουμε ανάληψη στο ΑΤΜ και δε θα υπάρχει φράγκο ή θα μας έχουν μπλοκάρει τις καταθέσεις, όπως στην Αργεντινή το 2001....

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Μα δε βαρέθηκαν τόσα χρόνια...

Σταχυολόγησα (ναι, το ξέρω, είμαι μέγας χειριστής της ελληνικής γλώσσας!) ορισμένες απόψεις που πάντα ακούω κάθε χρόνο τέτοια μέρα (17 Νοέμβρη) και πραγματικά πιστεύω ότι άξια κερδίζουν τον τίτλο του cult!

"Μα καλά δε βαρέθηκαν τόσα χρόνια οι αλήτες...Τί θέλουν και βγαίνουν και διαδηλώνουν κάθε χρόνο, πάει τελείωσε αυτή η ιστορία με το Πολυτεχνείο πια..."
Ναι, το καταλάβαμε, ακόμα σας ενοχλεί που υπήρξε αυτό το πράμα (γιατί υπήρξε, που να χτυπιέστε κάτω χουντάκλες, όσο και να το θέλετε ΔΕΝ ήταν μοντάζ το πλάνο της επίθεσης του τανκ) και ενοχλεί γιατί αυτά τα ρημάδια τα συνθήματα "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία", "Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ" και τα υπόλοιπα εξακολουθούν να είναι - ανησυχητικά - επίκαιρα..Και όχι, αυτοί οι αλήτες δεν βαρέθηκαν, τί να κάνουμε, θα τους φάτε στη μάπα για πολλάαααααα χρόνια ακόμα..

"Τί θέλαν και ξεσηκώθηκαν κι αυτά τα παιδιά..Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση θά'πεφτε κάποτε.."
Ναι, σωστά καταλάβατε, ο όρος "κυβέρνηση" αναφέρεται στην..Εθνοσωτήριο! Τί στο καλό, εγώ γιατί νόμιζα ότι οι κυβέρνηση προκύπτει από εκλογές κι όχι από πραξικοπήματα..Εκτός κι αν δεν ήταν πραξικόπημα, αλλά επανάστασις! Αλλά πάλι, τις επαναστάσεις δεν τις κάνει ο λαός; Περίεργα πράματα..

"Να καταργηθεί επιτέλους αυτή η ρημάδα η πορεία. Δε μπορεί κάθε φορά να καταστρέφουν οι αλήτες τις περιουσίες του κοσμάκη. Κι αυτή η Αμερικάνικη πρεσβεία πια, ας το πάρουν απόφαση, δεν αλλάζουν τα πράματα, ας πηγαίνουν αλλού.."
Οι..αλήτες διακρίνονται σε 2 περιπτώσεις : η ανώδυνη (σχετικά), όπου παιδιά που δεν ξέρουν τί τους φταίει ή ξέρουν, αλλά δεν μπορούν να εκφράσουν αλλιώς την οργή τους, πέρνουν μια πέτρα και "κατεβάζουν" την πρώτη τζαμαρία που θα βρουν μπροστά τους..Επίσης, το "Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι" είναι και λίγο trend στα 16, οπότε το λέμε και δεν τρέχει και τίποτα.
Η δεύτερη (και πιο επώδυνη) περίπτωση είναι ότι οι..γνωστοί-άγνωστοι μόνο άγνωστοι δεν είναι. Το παρακράτος δεν έχει πεθάνει κι ούτε πρόκειται, γιατί απλά είναι πολύ χρήσιμο ώρες-ώρες, Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε..

Αυτές είναι κάποιες "δεξιές" απόψεις, υπάρχουν και οι "αριστερές", έχουν και πιο πολλή πλάκα.

"Το ΚΚΕ κάθε χρόνο προσπαθεί να..καπηλευτεί την επέτειο του Πολυτεχνείου...Άλλωστε, η περίφημη 'Πανσπουδαστική Νο 8' αποκήρυσσε την εξέγερση..."
Ναι..Δεν ξέρω αν σας λέει κάτι ότι στον κατάλογο των νεκρών, των τραυματιών, των συλληφθέντων και των βασανισθέντων εκείνων των ημερών συμπεριλαμβάνονταν και μέλη της ΚΝΕ..Ενημερωτικά, δηλαδή...Αν αυτό δε σας λέει κάτι, λυπάμαι. Άλλωστε, δε θυμάμαι να έχει χρησιμοποιήσει η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ στα Παν/μια Photoshop για να "σβήσει" στις αφίσες που τύπωσε για την επέτειο τα αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα δεξιά κι αριστερά απ'την πύλη του ιδρύματος..Ούτε ξέρω κάποιο μέλος του ΚΚΕ να εξαργύρωσε με βίλες στην Εκάλη, υπουργεία ή θέση σε δημόσιο οργανισμό εκείνους τους αγώνες..Αυτοί που το έκαναν έχουν πάει σε άλλο κόμμα, ενημερωτικά..
Και πολλά άλλα μαργαριτάρια τα οποία και μόνο στη σκέψη να τα γράψω, λαχάνιασα...

Υ.Γ. : Κύριε Πανούτσο, διαβάζω τη στήλη σου στη "Sportday", έχεις ωραίο χιούμορ, είσαι και δεξιός και το σέβομαι, αλλά αν το μόνο επιχείρημα σου ενάντια στο ΚΚΕ είναι ότι η Αλέκα έστειλε την κόρη της στο Αμερικάνικο Κολλέγιο, sorry, αλλά γίνεσαι και λιγάκι..εχμμ..rediculous, που λένε και στη γλώσσα σου. Και μου στεναχωρείς και τον φίλο μου τον Ελευθεράτο! Ε,μα πια..

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Ατέλειωτα τσιγάρα σε μια μπάρα
Δεν είναι αυτό Σαββάτο θεέ κατέβα κάτω
Η νύχτα σαν την έρημο Σαχάρα
Και είναι και Σαββάτο δεν πάει παρακάτω

Εδώ βυθός εκπέμπω sos
Δυο βήματα απ' την τρέλα
Η ώρα είναι δύσκολη
Να βρούμε άκρη έλα
Εδώ βυθός εκπέμπω sos
Δυο βήματα απ' την τρέλα

Ατέλειωτα ταξίδια μες στα ίδια
Δεν είναι αυτό Σαββάτο θεέ κατέβα κάτω
Κουρέλια της ψυχής μου τα στολίδια
Και είναι και Σαββάτο δεν πάει παρακάτω

Ένα παλιό και ψιλοάγνωστο τραγουδάκι της Γλυκερίας, απ'το δίσκο "Σε μια σχεδία" (1994) που κολλάει γάντι σε δυο παλιόφιλους που φυλάττουν Θερμοπύλας κάπου στα σύνορα. Παιδιά, καλό κουράγιο κι εδώ είμαστε εμείς!

Άλλωστε, ο καθένας μες στην καθημερινότητά του φυλάττει τις δικές του Θερμοπύλες, κοντράροντας την ρουτίνα και τα μικρά ή μεγάλα του αδιέξοδα. Μεγάλη υπόθεση να τη μοιράζεσαι μ' έναν δικό σου άνθρωπο, τελικά..

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

"Who is that..Stelios?"

Ένας οικογενειακός φίλος - συνομήλικος των γονιών μου - μου διηγόταν μια ιστορία απ'τα δύσκολα χρόνια της ξενιτιάς "στις φάμπρικες της Γερμανίας" απ'τα χρόνια του '60 και του '70. "Δουλεύαμε στην οικοδομή και απ'το τρανζιστοράκι που όλο και κάποιος θα είχε ακουγόταν συνήθως Ντόιτσε Βέλε. Η οποία ενίοτε έπαιζε και ελληνικό ρεπερτόριο. Αν τυχόν λοιπόν έβαζε Στελλάρα - ειδικά κάτι 'Στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές' ή 'Μέσα στο τρένο Γερμανίας-Αθηνών' οι Έλληνες σταματάγαν τη δουλειά κι άκουγαν με ευλάβεια. Κι όταν τελείωνε το τραγούδι καθόντουσαν κι έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά.. Η πλάκα είναι ότι από ένα σημείο κι έπειτα οι Γερμανοί εργοδότες μας κάναν συστάσεις να μην κλαίμε στην οικοδομή, γιατί μπορεί να περνούσε κάποιος εκπρόσωπος του σωματείου και ποιος ξέρει τί θά 'βαζε στο μυαλό του αν μας έβλεπε έτσι..Θα νόμιζε ότι δουλεύαμε και μας..μαστιγώνανε!!"

Στα 15 μου γνώρισα για πρώτη φορά κάποια ξαδέρφια μου απ'την Βοστώνη. Γέννημα-θρέμμα Αμερικανοί ουσιαστικά, πρώτη φορά ερχόντουσαν στην Ελλάδα, δεν μίλαγαν ελληνικά και φυσικά γνώριζαν ελάχιστα για την κουλτούρα των ανθρώπων. Εκεί κατάλαβα την κάκιστη αίσθηση του χιούμορ που έχουν οι Αμερικανοί - όχι ότι με εξέπληξε, αν κρίνω απ'τις χαζοκωμωδίες τους - όταν στην ατάκα του Ηλιόπουλου "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε" γονατίζαν απ'το γέλιο, τόσο αστείο τους φαινόταν - έπαιζε ρόλο φαντάζομαι και η έκφραση του προσώπου αυτού του απίστευτου ηθοποιού! Αυτό που είχαν ακούσει απ'τους παππούδες τους ήταν κάποιες κουβέντες για κάποιον "Stelios" ή "Stellaras" που για κάποιον ανεξήγητο κατ'αυτούς λόγο στο άκουσμα του ονόματός του δάκρυζαν.

Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να τους "μεταφράσω" κάποια τραγούδια του Στέλιου - διαδικασία που αποδείχθηκε εξαιρετική εξάσκηση ενόψει του Lower που έδινα τότε! - και η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα των στίχων γούρλωσαν τα μάτια τους! Ο μεγάλος ξαδερφός μου σχολίασε "Gosh, that's real poetry!" ο δε μικρότερος σχολίασε "Why so much misery and pain"? Άντε να του εξηγήσεις του μικρού τί εποχές έζησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας...Εδώ τους έλεγες ότι η CIA είχε οργανώσει χούντες, Αττίλες και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο και σε κοίταζαν σαν να είχες πέσει απ'το διάστημα. Στο μυαλό τους το Αμέρικα ήταν κάτι σαν Εκκλησία, δεν έκανε τέτοια πράματα, γιατί να το κάνει άλλωστε, την παγκόσμια ειρήνη επιδιώκει στο κάτω-κάτω...Μπήκα στον πειρασμό να τους εξηγήσω και για τη δικιά μας την εκκλησία βέβαια που στο όνομα του Θεού έχει τη μισή Ελλάδα ιδιοκτησία αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να βοηθήσει κανά φτωχό, παρά χτίζει βίλες και αγοράζει Μερτσέντες για τους αγίους ημών - και υμών - μητροπολίτας, αλλά με συγκράτησε το άγριο βλέμμα του πατέρα μου, οπότε πήγα πάσο. Είπαμε, ήμουν μόλις 15.

Το θέμα είναι, αν και 15 τότε ή 30 σήμερα, τί ακριβώς με συγκινούσε σ'αυτά τα τραγούδια, που μιλούσαν για μια κατάσταση που δεν είχαμε ζήσει εμείς (βέβαια, όσο περνάν τα χρόνια και μας ζορίζει η ανεργία, όλο και περισσότεροι νεολαίοι την κάνουν για έξω..Είδες κύκλους που κάνει τελικά η Ιστορία..). Κατέληξα τελικά ότι δεν έχει σημασία η κατάσταση καθεαυτή - ξενιτιά, ανεργία, εγκατάλειψη, χωρισμός - με το νόημα εκείνης της εποχής, αλλά οι μικρές και καθημερινές "ξενιτιές", η μικρή και καθημερινή "ανεργία", υλική και πνευματική. Το συναίσθημα που σε διαπερνάει όταν χάνεις έναν άνθρωπο, όταν βιώνεις μια οποιαδήποτε απώλεια, όταν σε πλημμυρίζει η ιδια πίκρα, έστω για άλλο λόγο. Αυτό το "μέσα στο τρένο που με πάει στην ξενιτιά, κλαίω τη μοίρα μου χωρίς παρηγοριά" έχει τόσο πόνο μέσα του που δεν είναι δυνατόν να μην τον έχεις νιώσει μια φορά στη ζωή σου, για τους δικούς σου λόγους. Αυτό είναι που κάνει, πιστεύω, ένα τραγούδι 40 και 50 χρονών τόσο διαχρονικό και επίκαιρο πολλές φορές. Βαθιά μέσα μας πιστεύω οι Έλληνες είναι 100% Ανατολίτες ακόμα και αν πολιτικά, οικονομικά ή στρατιωτικά "ανήκομεν εις την Δύσιν" - αυτός που το είπε είχε αναρωτηθεί παλιότερα ''ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο" οπότε δε με εκπλήσσει το "εκτός τόπου και χρόνου" του - γι'αυτό καλό και το metal ή το beat ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο, αλλά νομίζω αν παρατηρήσει κανείς τις αντιδράσεις μας σ' ένα λαϊκό ή δημοτικό άκουσμα, θα καταλάβει...

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Απαγόρευση καπνο-τράγουδων!

Μιας κι από αύριο (01-07-2009) απαγορεύεται κι επισήμως το κάπνισμα - καιρός ήτανε!- προτείνω να απαγορευθούν και τα κάτωθι τραγούδια που το περιεχόμενο τους παραπέμπει στο κάπνισμα :
1) "Στο τσιγάρο που κρατώ" (Γ.Κότσιρας)
2) "Άναψε το τσιγάρο δώσ'μου φωτιά" (Κ.Γκρέυ)
3) "Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια" (Χρ.Κυριαζής)
4) "Τα τσιγάρα αναβοσβήνω' (Ο.Περίδης)
5) "Η ζωή μου όλη (είναι ένα τσιγάρο,που δεν το γουστάρω κτλ.)'' (Στέλιος, δε χρειάζεται επίθετο, ένας είναι ο Στέλιος)
6) "Smoke on the water" (D.Purple, ναι ακούμε και κανά ξένο!)
7) "Λόγια, τσιγάρα" (Μ.Κανά)
8) "Τσιγάρα, μπουκάλια" (Στ.Ρόκκος, πού το θυμήθηκα!)

κτλ.κτλ. για να μην αναφέρω τα τραγούδια που εμπεριέχουν σε κάποια στροφή λέξεις όπως "τσιγάρο", "καπνίζω" και άλλα τέτοια!

Συμπληρώστε κι εσείς ό,τι έχετε ευχαρίστηση!

Επίσης όλα τα χασισορεμπέτικα (είναι πολλά και δε με φτάνει ο χώρος!) και να κλείσει άμεσα η εκκλησία της Παναγιάς της Καπνικαρέας!

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Πάλι (Ευρω)εκλογές!

Παρότι θεωρώ ότι το όλο concept των εκλογών, είτε είναι ευρωεκλογές, είτε δημοτικές, είτε εθνικές έχει στοιχεία cult - άρα αυτομάτως αναβαθμίζεται! - πλέον αρχίζει και με κουράζει αφόρητα. Παρατηρώ μια ανακύκλωση τετριμμένων κλισέ, χωρίς καμία διάθεση ανανέωσης και, κυρίως, χωρίς διάθεση απ'αυτούς που τα πλασάρουν να σε πείσουν. Δυσκολεύομαι να πιστέψω π.χ. ότι συνθήματα του τύπου "Μαζί για μια νέα Ελλάδα" ή "Πρώτα ο πολίτης" μπορούν να εμπεριέχουν ίχνος πειθούς. Μάλλον πρέπει να αποδεχτούμε ότι πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει να μας πείσουν, σου λέει "πού θα πάνε, θα φωνάξουν, θα γκρινιάξουν, σε μας θα καταλήξουν", οπότε ποιος ο λόγος να χαραμίζουμε την πολύτιμη φαιά ουσία μας για να πείσουμε τα ζωντανά - εμείς είμαστε αυτοί - να μας ψηφίσουν...

Το ζήτημα είναι τί κάνουμε εμείς τα ζωντανά. Μία λύση είναι η αποχή : δεν κατεβαίνει κανείς, είναι και το 3μερο, ποιος το χαραμίζει για την ψήφο, πάμε και για κανά μπανάκι, οπότε άμα δουν κι αυτοί κανά τρελό 50% αποχή (λέμε τώρα) θα τρομάξουν και θα το ξανασκεφτούν να μας δουλέψουν άλλη φορά. Το θέμα είναι ότι σ' αυτούς αρκεί να δουν το 40άρι δίπλα στο λογότυπο του κόμματος, χωρίς να βλέπουν πού αντιστοιχεί σε συμμετοχή, οπότε δώρον άδωρον, σου λέει εγώ πήρα 40%, τώρα αν οι μισοί ήταν στις παραλίες, δε βαριέσαι..

Η άλλη λύση είναι το άκυρο/λευκό. Ακόμα πιο ανούσιο κατ'εμέ, τα λευκά πάνε στον πρώτο, τα δε άκυρα γίνονται θέματα στα δελτία ειδήσεων για να κάνουμε χαβαλέ. Μέχρι και διαγωνισμό πρωτοτυπίας είχαν κάνει μια φορά, θυμάμαι, για το πιο ήταν το πιο "έξυπνο" άκυρο. Οπότε μάλλον πάει κι αυτό.

Όσον αφορά τα "μικρά" κόμματα (σκοπίμως τα εισαγωγικά), έχει σημασία να ασχοληθεί κάποιος με τα προγράμματά τους, αλλά κυρίως με τον βίο και πολιτεία τους καθ'όλη τη διάρκεια της τετραετίας. Άλλα θέλουν αλλαγή συστήματος, άλλα "ρετουσάρισμα" του συστήματος (είτε προς τα δεξιά είτε προς τ' αριστερά). Με τα χρόνια κατέληξα ότι προτιμώ να ρίχνω την ψήφο μου σ'αυτόν που αισθάνομαι πλέον ότι δε με κοροϊδεύει κατάμουτρα κι ότι παρουσιάζει μια, στοιχειώδη έστω, συνέπεια λόγων και πράξεων, ασχέτως "εφικτότητας" των εξαγγελιών του. Άλλωστε, κάποια στιγμή θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε και την έννοια του "εφικτού". Αν κάτι είναι αναγκαίο, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι και εφικτό. Αρκεί να το πιστέψεις...

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

100 Χρόνια Γιάννης Ρίτσος

..Κι άλλα εκατό κι άλλα εκατό...Μπορεί Σεφέρης και Ελύτης να βραβεύθηκαν με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1963 και 1979 αντίστοιχα), αλλά πραγματικά πιστεύω ότι κανείς δε μπόρεσε πραγματικά να εκφράσει σε τέτοιο βαθμό τόσο πλατιά συναισθήματα. Βοήθησαν και οι μελοποιήσεις του Θεοδωράκη βέβαια τη δεκαετία του '60, όπως και του Μικρούτσικου το '70. Θυμάμαι ότι στην πρώτη ακρόαση της "Καντάτας για τη Μακρόνησο" (1976) κυριολεκτικά ανατρίχιασα. Για την ακρίβεια χρειάστηκα τρεις ακροάσεις να ολοκληρώσω το άκουσμα του δίσκου, μου ήταν αδύνατο να αντέξω τέτοιο σπαραγμό στην ερμηνεία της Δημητριάδη (πάει κι αυτή, πολύ νωρίς..)

Προφανώς και είμαι δεόντως υπέρ της άποψης περί στρατευμένης Τέχνης. Το "Τέχνη για την Τέχνη" δε μου έλεγε ποτέ τίποτα..Ίσως γι'αυτό αισθανόμουνα από μικρός μια ελαφριά αντιπάθεια για τον Ελύτη (Ελίτ-η τον έλεγα πάντα!), πίστευα ότι κράταγε σκοπίμως μια απόσταση από τη μάζα. Ο δε Σεφέρης υπερβολικά διδακτικός, αν και πιο προσιτός σε μένα. Όμως ο Ρίτσος μίλαγε κατευθείαν στην καρδιά μου. Είτε στα πιο λυρικά ("Σονάτα του Σεληνόφωτος", "Εαρινή Συμφωνία") είτε βεβαίως στα πιο "επικά-αντιστασιακά" ("Πέτρινος Χρόνος", "Καπνισμένο Τσουκάλι").

Θα πει κανείς "ναι, αλλά υπάρχει κι ο Λειβαδίτης, ο Αναγνωστάκης, ο Καρούζος, ο Βάρναλης". Σύμφωνοι, αλλά θεωρώ ότι το έργο τους - πέραν της αδιαμφισβήτητης πνευματικής του αξίας - δεν είχε ούτε την έκταση, αλλά κυρίως, ούτε την λαϊκή απήχηση αυτής του Ρίτσου. Οι πιο πολλοί θεωρήθηκαν και εν πολλοίς θεωρούνται ακόμα κυρίως ποιητές της στρατευμένης κι επαναστατικής Αριστεράς. Ο Ρίτσος είναι ίσως ο μόνος που ξεπέρασε κατά πολύ αυτά τα (τεχνητά κατ' εμέ) στεγανά, εκφράζοντας ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, πέραν της πολιτικής τους τοποθέτησης. Ίσως γιατί ακόμα και στα πιο "σκληρά" ποιήματα του, αναδύεται ένας αδιόρατος λυρισμός και, κυρίως, μια βαθιά αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αν μη τί άλλο, οι πολύχρονες φυλακίσεις κι εξορίες του δίδαξαν τον παραλογισμό του μίσους και της διχόνοιας και την αξία της από κοινού μάχης για ένα καλύτερο αύριο..Πάντα όμως απ'την σκοπιά των σοσιαλιστικών ιδεών και στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης, των δημοκρατικών ελευθεριών και της λαϊκής κυριαρχίας.

Πόσο επίκαιρα, αλήθεια, όλα αυτά τα μηνύματα του ποιητή της "Ρωμιοσύνης"..Και να φανταστεί κανείς ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι - που έχουμε και την ατυχία να μας κυβερνούν - που τολμούν να τα θεωρούν "ξεπερασμένα"..Μήπως να ανοίξουν κανά βιβλίο του Ρίτσου να μορφωθούν λέω εγώ;

Ή μήπως καλύτερα να ανοίξουμε εμείς κανένα βιβλίο, μπας και ξυπνήσουμε...