Πάλι (Ευρω)εκλογές!

Παρότι θεωρώ ότι το όλο concept των εκλογών, είτε είναι ευρωεκλογές, είτε δημοτικές, είτε εθνικές έχει στοιχεία cult - άρα αυτομάτως αναβαθμίζεται! - πλέον αρχίζει και με κουράζει αφόρητα. Παρατηρώ μια ανακύκλωση τετριμμένων κλισέ, χωρίς καμία διάθεση ανανέωσης και, κυρίως, χωρίς διάθεση απ'αυτούς που τα πλασάρουν να σε πείσουν. Δυσκολεύομαι να πιστέψω π.χ. ότι συνθήματα του τύπου "Μαζί για μια νέα Ελλάδα" ή "Πρώτα ο πολίτης" μπορούν να εμπεριέχουν ίχνος πειθούς. Μάλλον πρέπει να αποδεχτούμε ότι πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει να μας πείσουν, σου λέει "πού θα πάνε, θα φωνάξουν, θα γκρινιάξουν, σε μας θα καταλήξουν", οπότε ποιος ο λόγος να χαραμίζουμε την πολύτιμη φαιά ουσία μας για να πείσουμε τα ζωντανά - εμείς είμαστε αυτοί - να μας ψηφίσουν...

Το ζήτημα είναι τί κάνουμε εμείς τα ζωντανά. Μία λύση είναι η αποχή : δεν κατεβαίνει κανείς, είναι και το 3μερο, ποιος το χαραμίζει για την ψήφο, πάμε και για κανά μπανάκι, οπότε άμα δουν κι αυτοί κανά τρελό 50% αποχή (λέμε τώρα) θα τρομάξουν και θα το ξανασκεφτούν να μας δουλέψουν άλλη φορά. Το θέμα είναι ότι σ' αυτούς αρκεί να δουν το 40άρι δίπλα στο λογότυπο του κόμματος, χωρίς να βλέπουν πού αντιστοιχεί σε συμμετοχή, οπότε δώρον άδωρον, σου λέει εγώ πήρα 40%, τώρα αν οι μισοί ήταν στις παραλίες, δε βαριέσαι..

Η άλλη λύση είναι το άκυρο/λευκό. Ακόμα πιο ανούσιο κατ'εμέ, τα λευκά πάνε στον πρώτο, τα δε άκυρα γίνονται θέματα στα δελτία ειδήσεων για να κάνουμε χαβαλέ. Μέχρι και διαγωνισμό πρωτοτυπίας είχαν κάνει μια φορά, θυμάμαι, για το πιο ήταν το πιο "έξυπνο" άκυρο. Οπότε μάλλον πάει κι αυτό.

Όσον αφορά τα "μικρά" κόμματα (σκοπίμως τα εισαγωγικά), έχει σημασία να ασχοληθεί κάποιος με τα προγράμματά τους, αλλά κυρίως με τον βίο και πολιτεία τους καθ'όλη τη διάρκεια της τετραετίας. Άλλα θέλουν αλλαγή συστήματος, άλλα "ρετουσάρισμα" του συστήματος (είτε προς τα δεξιά είτε προς τ' αριστερά). Με τα χρόνια κατέληξα ότι προτιμώ να ρίχνω την ψήφο μου σ'αυτόν που αισθάνομαι πλέον ότι δε με κοροϊδεύει κατάμουτρα κι ότι παρουσιάζει μια, στοιχειώδη έστω, συνέπεια λόγων και πράξεων, ασχέτως "εφικτότητας" των εξαγγελιών του. Άλλωστε, κάποια στιγμή θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε και την έννοια του "εφικτού". Αν κάτι είναι αναγκαίο, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι και εφικτό. Αρκεί να το πιστέψεις...