Πάλι (Ευρω)εκλογές!

Παρότι θεωρώ ότι το όλο concept των εκλογών, είτε είναι ευρωεκλογές, είτε δημοτικές, είτε εθνικές έχει στοιχεία cult - άρα αυτομάτως αναβαθμίζεται! - πλέον αρχίζει και με κουράζει αφόρητα. Παρατηρώ μια ανακύκλωση τετριμμένων κλισέ, χωρίς καμία διάθεση ανανέωσης και, κυρίως, χωρίς διάθεση απ'αυτούς που τα πλασάρουν να σε πείσουν. Δυσκολεύομαι να πιστέψω π.χ. ότι συνθήματα του τύπου "Μαζί για μια νέα Ελλάδα" ή "Πρώτα ο πολίτης" μπορούν να εμπεριέχουν ίχνος πειθούς. Μάλλον πρέπει να αποδεχτούμε ότι πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει να μας πείσουν, σου λέει "πού θα πάνε, θα φωνάξουν, θα γκρινιάξουν, σε μας θα καταλήξουν", οπότε ποιος ο λόγος να χαραμίζουμε την πολύτιμη φαιά ουσία μας για να πείσουμε τα ζωντανά - εμείς είμαστε αυτοί - να μας ψηφίσουν...

Το ζήτημα είναι τί κάνουμε εμείς τα ζωντανά. Μία λύση είναι η αποχή : δεν κατεβαίνει κανείς, είναι και το 3μερο, ποιος το χαραμίζει για την ψήφο, πάμε και για κανά μπανάκι, οπότε άμα δουν κι αυτοί κανά τρελό 50% αποχή (λέμε τώρα) θα τρομάξουν και θα το ξανασκεφτούν να μας δουλέψουν άλλη φορά. Το θέμα είναι ότι σ' αυτούς αρκεί να δουν το 40άρι δίπλα στο λογότυπο του κόμματος, χωρίς να βλέπουν πού αντιστοιχεί σε συμμετοχή, οπότε δώρον άδωρον, σου λέει εγώ πήρα 40%, τώρα αν οι μισοί ήταν στις παραλίες, δε βαριέσαι..

Η άλλη λύση είναι το άκυρο/λευκό. Ακόμα πιο ανούσιο κατ'εμέ, τα λευκά πάνε στον πρώτο, τα δε άκυρα γίνονται θέματα στα δελτία ειδήσεων για να κάνουμε χαβαλέ. Μέχρι και διαγωνισμό πρωτοτυπίας είχαν κάνει μια φορά, θυμάμαι, για το πιο ήταν το πιο "έξυπνο" άκυρο. Οπότε μάλλον πάει κι αυτό.

Όσον αφορά τα "μικρά" κόμματα (σκοπίμως τα εισαγωγικά), έχει σημασία να ασχοληθεί κάποιος με τα προγράμματά τους, αλλά κυρίως με τον βίο και πολιτεία τους καθ'όλη τη διάρκεια της τετραετίας. Άλλα θέλουν αλλαγή συστήματος, άλλα "ρετουσάρισμα" του συστήματος (είτε προς τα δεξιά είτε προς τ' αριστερά). Με τα χρόνια κατέληξα ότι προτιμώ να ρίχνω την ψήφο μου σ'αυτόν που αισθάνομαι πλέον ότι δε με κοροϊδεύει κατάμουτρα κι ότι παρουσιάζει μια, στοιχειώδη έστω, συνέπεια λόγων και πράξεων, ασχέτως "εφικτότητας" των εξαγγελιών του. Άλλωστε, κάποια στιγμή θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε και την έννοια του "εφικτού". Αν κάτι είναι αναγκαίο, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι και εφικτό. Αρκεί να το πιστέψεις...

100 Χρόνια Γιάννης Ρίτσος

..Κι άλλα εκατό κι άλλα εκατό...Μπορεί Σεφέρης και Ελύτης να βραβεύθηκαν με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1963 και 1979 αντίστοιχα), αλλά πραγματικά πιστεύω ότι κανείς δε μπόρεσε πραγματικά να εκφράσει σε τέτοιο βαθμό τόσο πλατιά συναισθήματα. Βοήθησαν και οι μελοποιήσεις του Θεοδωράκη βέβαια τη δεκαετία του '60, όπως και του Μικρούτσικου το '70. Θυμάμαι ότι στην πρώτη ακρόαση της "Καντάτας για τη Μακρόνησο" (1976) κυριολεκτικά ανατρίχιασα. Για την ακρίβεια χρειάστηκα τρεις ακροάσεις να ολοκληρώσω το άκουσμα του δίσκου, μου ήταν αδύνατο να αντέξω τέτοιο σπαραγμό στην ερμηνεία της Δημητριάδη (πάει κι αυτή, πολύ νωρίς..)

Προφανώς και είμαι δεόντως υπέρ της άποψης περί στρατευμένης Τέχνης. Το "Τέχνη για την Τέχνη" δε μου έλεγε ποτέ τίποτα..Ίσως γι'αυτό αισθανόμουνα από μικρός μια ελαφριά αντιπάθεια για τον Ελύτη (Ελίτ-η τον έλεγα πάντα!), πίστευα ότι κράταγε σκοπίμως μια απόσταση από τη μάζα. Ο δε Σεφέρης υπερβολικά διδακτικός, αν και πιο προσιτός σε μένα. Όμως ο Ρίτσος μίλαγε κατευθείαν στην καρδιά μου. Είτε στα πιο λυρικά ("Σονάτα του Σεληνόφωτος", "Εαρινή Συμφωνία") είτε βεβαίως στα πιο "επικά-αντιστασιακά" ("Πέτρινος Χρόνος", "Καπνισμένο Τσουκάλι").

Θα πει κανείς "ναι, αλλά υπάρχει κι ο Λειβαδίτης, ο Αναγνωστάκης, ο Καρούζος, ο Βάρναλης". Σύμφωνοι, αλλά θεωρώ ότι το έργο τους - πέραν της αδιαμφισβήτητης πνευματικής του αξίας - δεν είχε ούτε την έκταση, αλλά κυρίως, ούτε την λαϊκή απήχηση αυτής του Ρίτσου. Οι πιο πολλοί θεωρήθηκαν και εν πολλοίς θεωρούνται ακόμα κυρίως ποιητές της στρατευμένης κι επαναστατικής Αριστεράς. Ο Ρίτσος είναι ίσως ο μόνος που ξεπέρασε κατά πολύ αυτά τα (τεχνητά κατ' εμέ) στεγανά, εκφράζοντας ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, πέραν της πολιτικής τους τοποθέτησης. Ίσως γιατί ακόμα και στα πιο "σκληρά" ποιήματα του, αναδύεται ένας αδιόρατος λυρισμός και, κυρίως, μια βαθιά αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αν μη τί άλλο, οι πολύχρονες φυλακίσεις κι εξορίες του δίδαξαν τον παραλογισμό του μίσους και της διχόνοιας και την αξία της από κοινού μάχης για ένα καλύτερο αύριο..Πάντα όμως απ'την σκοπιά των σοσιαλιστικών ιδεών και στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης, των δημοκρατικών ελευθεριών και της λαϊκής κυριαρχίας.

Πόσο επίκαιρα, αλήθεια, όλα αυτά τα μηνύματα του ποιητή της "Ρωμιοσύνης"..Και να φανταστεί κανείς ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι - που έχουμε και την ατυχία να μας κυβερνούν - που τολμούν να τα θεωρούν "ξεπερασμένα"..Μήπως να ανοίξουν κανά βιβλίο του Ρίτσου να μορφωθούν λέω εγώ;

Ή μήπως καλύτερα να ανοίξουμε εμείς κανένα βιβλίο, μπας και ξυπνήσουμε...